Ohayo!

Jestem Joahim von Ribertrop. Może ktoś tu mnie kojarzy z innych mikro, a jeśli nie to teraz mnie kojarzy stąd. Jestem z Insulii. Jeśli chodzi o Japonię to głównie interesuje się nią ze względu na anime, ale inne elementy tego kraju też mnie interesują.

Pozdrowionka!

Wczoraj rano przybył wysłannik od Cesarza, był tajemniczy. Z nikim nie rozmawiał tylko udał się do Księżniczki.
Przybyłem na spotkanie z Księżniczką o wyznaczonym czasie. Wchodząc okazało się, że nie jestem, siedział tam wysłannik Cesarza i paru doradców cywilnych. Wszyscy mieli nietęgie miny. Ukłoniłem się wszystkim i usiadłem na swoim miejscu. Księżniczka poinformowała nas oficjalnie o przybyciu dostojnego gościa z wiadomościami od Cesarza. Wysłannik poinformował nas, że zgodnie z wolą Najjaśniejszego Księżniczka ma do końca roku wziąć ślub. Wybraniec musi być samurajem, ale nie musi być księciem. Kandydata musi zaakceptować Cesarz. Jeżeli  Księżniczka nie wyjdzie za mąż, zostanie jej wyznaczony mąż i otrzyma polecenie popełnienia seppuku.
Wszystkich nas poruszyła ta decyzja, ale co było robić mus to mus. Następnie podano herbatę i przekąski, ale nikt prawie nic nie ruszył tak wszyscy byli poruszeni wiadomością. Po dwóch godzinach spotkanie zostało zakończone. Ja udałem się samurajów, poinformować ich o tej decyzji. Należało się spodziewać, że niedługo pojawią się zalotnicy ze swoimi pocztami. Będziemy mieli pełne ręce roboty.

Jedyna dobra wiadomość, to że zboże pięknie rośnie. Dla zgłodniałych ludzi to bardzo ważne.

Po paru dniach było ponad pięciuset samurajów, część musiała się jeszcze podszlifować, ale zawsze to coś.
Na początku wysłałem karne ekspedycje do wsi z którymi były kłopoty. W pierwszej z której nie wrócił żaden samuraj, ludzie przysięgali, że nikogo tu ze stolicy nie było. Przetrząsnęliśmy cała wieś i nic nie znaleźliśmy, więc nic im nie zrobiliśmy. Drugą wsi, w której jednego samuraja ranili, a drugiego zabili otoczyliśmy, aby nikt nie mógł się wydostać. Potem wjechaliśmy do wsi. Większa część wieśniaków, rzuciła się do ucieczki, ale było paru, którzy chwycili za widły drągi i zaczęli nas atakować. Tego było za dużo natychmiast ich wycieliśmy. Wieś została srogo ukarana, ale nie zniszczona.
Zacząłem do innych wsi wysyłać oddziały do w wsi 40 ludzi : 15 starych wyjadaczy, a resztę można powiedzieć zielonych. Wszystkie wsie natychmiast uznały władze księżniczki i zaczęły dostarczać do zamku daniny. Zostały też wzięte pod ochronę.
Następnie samurajowie zaczęli poszukiwać rabusiów, na razie nam uciekają, ale nie atakują wsi, bo się boją czy w któreś z nich nie stacjonuje oddział samurajów. Mam nadzieję, że ich szybko złapiemy.

Nad ranem mieliśmy pod bronią ponad 200 samurajów. Nakarmionych wyspanych, ubranych, ale bez sił. Z mojego oddziału zostało wyznaczonych 10 wojowników, którzy wzięli się za trening nowo przybyłych. Zamek powoli zaczął przypominać dawną świetność. Jeszcze dużo pracy przed nami, ale powoli, powoli. Miasto też ożyło.
Na początku wysłałem do wsi trzy osobowe patrole. Niestety jeden został zaatakowany przez chłopów i wrócił z jednym rannym, a drugi w ogóle nie wrócił. Należało teraz wysłać oddziały aby zaopiekowały się wsiami.
Drugim zadaniem było jak najszybsze wyszkolenie nowych samurajów i wysłanie ich do walki z bandami.
 

Na dziesiąta było wyznaczone spotkanie. Założyłem ładne kimono, a że czasy niepewne nałożyłem również zbroję. W pokoju audiencyjnym stawiłem się 10 minut przed czasem i czekałem. Dokładnie o godz. 10 pojawiła się księżniczka ze służącymi. Ona nie szła, tylko jakby płynęła. Na mój pokłon skinęła głową i usiadła w centralnym miejscy sali. W końcu, pod nieobecność Księcia była głową rodu. Przywitała mnie serdecznie, zadała kilka pytań grzecznościowych, chwile porozmawiała o niczym. Następnie przeszliśmy do spraw poważnych. Na początku wypomniała mi , że długi czas nie było mnie w księstwie, a potem zaczęliśmy rozmawiać co trzeba robić. W czasie rozmowy zostałem poczęstowany posiłkiem i herbatą, co oznaczało wielkie wyróżnienie. Audiencja trwała ponad dwie godziny. Wychodząc z audiencji wiedziałem co mam robić, choć pracy było co niemiara. I znowu nie miałem szansy pomieszkać we własnym domu. Po południu spotkałem się z samurajami strzegącymi pałac. Jego dowódca Humo-San bez problemu podporządkował się moim rozkazom. Ustaliliśmy, że trzeba zebrać rozporoszonych samurajów i zacząć robić porządki. Wieczorem z Humo San i dziesięcioma moimi ludźmi udaliśmy się do podziemia, aby odnaleźć ukryte pieniądze, bez nich dużo nie zdziałamy. Po dwóch godzinach wydobyliśmy skrzynie pełną złota i przetransportowaliśmy ją w bezpieczne miejsce w zamku. Natychmiast też wypłaciłem zaległe wynagrodzenia samurajom i służbie. Wszyscy byli szczęśliwi.