Wiadomości |
Pokaż wątki |
Pokaż załączniki
Ta sekcja pozwala Ci zobaczyć wszystkie wiadomości wysłane przez tego użytkownika. Zwróć uwagę, że możesz widzieć tylko wiadomości wysłane w działach do których masz aktualnie dostęp.
Pokaż wątki - Andzius-San
Strony: [1]
1
« dnia: Styczeń 24, 2018, 15:28:42 »
Po rozejściu się wiadomości, że Pan Hideyoshi Hosokawa-San poszukuję nowych samurajów – ashigaru dookoła ośrodka werbunkowego zaczęli pojawiać się roninowie. Nie byli pewni czy to nie jest jakaś pułapka.
Obserwowali i czekali, kto pierwszy się zgłosi.
Na szczęście pojawili się pierwsi ochotnicy. Po złożeniu ślubowania i podpisaniu go własną krwią zostali ubrani w porządne kimona
Za śmiałkami poszli następni.
2
« dnia: Styczeń 17, 2018, 22:02:50 »
3
« dnia: Styczeń 12, 2018, 09:35:41 »
ō-Yoroi – (dosł. wspaniała zroja)
W większości przypadków O-Yoroi była używana przez bogatych samurajów o wyższym statusie społecznym – najczęściej dowódców i generałów, którzy poruszali się na koniach. Niżsi rangą żołnierze mieli pancerz, który był podobny do ō-Yoroi. Składał się on z mniejszej ilości elementów oraz był lżejszy i znacznie skromniej zdobiony.
Większość dostępnych obecnie informacji na temat ō-Yoroi opiera się na pancerzach, które zostały zdeponowane w świątyniach w formie ofiary lub były przechowywane przez potomków użytkownika owej zbroi. Tylko osoby majętne mogły pozwolić sobie na taki luksus, stąd posiadane informacje odzwierciedlają głównie bogato zdobione zbroje. Wiele z oryginalnych ō-Yoroi nadal istnieje, lecz wiele egzemplarzy zostało utraconych lub uszkodzonych. Przykłady ō-Yoroi można znaleźć w muzeach w różnych częściach świata. Istnieje również kilka egzemplarzy ō-Yoroi wystawionych w sanktuariach Shinto, w których były przechowywane i chronione przez wieki.
Budowa Yoroi
Kabuto
Części Kabuto:
• Tehen – otwór na czubku hełmu służył on do przeciągania włosów które nie mieściły się pod hełmem.
• Hachi – kopuła hełmu, miała okrągły kształt i była ciężka.
• Fukigaeshi – pozwala na zawieszanie Shikoro.
• Shikoro – do tylniej części hełmu przymocowano od trzech do siedmiu ruchomych płytek które miały na celu chronić kark.
• Mabisashi – daszek do ochrony części twarzy i przed promieniami słońca.
Pozostałe części Yoroi:
• Sode – naramienniki, wykonane z lakierowanej skory lub metalowej płyty. Na niej mocowano rzędy łusek związanych między sobą grubymi jedwabnymi nićmi.
• Hato o no ita – ochraniacz lewej pachy. Zwykle mniejszy od prawego i bogato zdobiony.
• Kote – rękawice.
• Do – ochraniacz tułowia.
• Haidate – ochrona ud, w postaci fartucha z materiału, którego dolna połowa pokryta była płytkami.
• Sume ate – ochraniacz kolan i goleni.
• Kyahan – ochraniacz w kształcie łydki, łączy się z nagolennikami.
• Tsurumaki – futrzane buty podbite jedwabiem.
• Kusazuri – osłona dolnych partii ciała.
• Sendan no ita – ochraniacz prawej pachy.
• Nodowa – ochrona szyi i gardła w postaci płyty w kształcie litery „u” pokrytej drobnymi płytkami powiązanymi ze sobą.
Na podstawie artykułu, opracował Dawid Gmerek
4
« dnia: Grudzień 30, 2017, 20:56:00 »
Zgłaszam, że przez parę godzin nie mogłem wejść na naszą stronę
5
« dnia: Grudzień 27, 2017, 14:15:04 »
Jadąc do majątku Miyahara Andziuś San wiedział, że majątek jest zniszczony, ale nie zdawał sobie sprawy jak bardzo. Po drodze samuraj zobaczył pola ryżowe. Niestety był zdewastowane
Ciężko było ustalić jak szły zasiewy. Z jednej strony tamy są poprzerywane i woda rozlewa się gdzie chce, a z drugiej blokują się odpływ wody i część ryżu gnije w zatęchłych sadzawkach
6
« dnia: Grudzień 23, 2017, 14:10:08 »
Kamon (jap. 家紋 kamon?) lub też mon (紋), monshō (紋章) oraz mondokoro (紋所) – jest symbolem identyfikujący klan lub rodzinę w Japonii. Łączna liczba kamon w całej Japonii sięga około 12 tys. zupełnie różnych znaków przypisywanych rodzinom i klanom na całym archipelagu. Choć różnią się od siebie, to jednak różnice nie są wielkie, bowiem wszystkie symbole są oparte na 350 wzorach pierwotnych.
Podstawowe znaki - Kamon
Symbole, jakie wykorzystywano do stworzenia kamonów były zaczerpnięte w większości z natury (fale morskie, wydmy, błyskawice, góry, zwierzęta, rośliny – głównie chryzantemy). Niektóre symbole przedstawiały rzeczy wykonane przez człowieka lub były to znaki chińskie.
Kamon, jaki dana rodzina posiadała, najczęściej nawiązywał do ważnych wydarzeń w dziejach klanu lub bezpośrednio przedstawiał postać słynnego i zasłużonego przodka. Wszystkie wzory były bardzo symboliczne.
rozbudowany zestaw kamon
Jako jedyne znaki rodowe z kultury pozaeuropejskiej kamony są nazywane herbami.
7
« dnia: Grudzień 21, 2017, 13:53:18 »
9
« dnia: Grudzień 18, 2017, 20:24:41 »
Krótka historia
Miecz w historii i tradycji narodu japońskiego zajmuje miejsce szczególne. Jego dzieje sięgają mitologicznego czasu bogów shinto.
Najstarsze, odlane z brązu miecze znajdowane w grobach miały proste, dwusieczne i tępe głownie. Umiejętności wytwarzania mieczy żelaznych zawdzięczają Japończycy kolejnej fali imigracji ludności z kontynentu. Powstanie pierwszych zakładów kowalskich datuje się na II-III w. Najstarsze ze znalezionych mieczy miały drewniane pochwy i niewielkie, najczęściej miedziane, jelce tarczowe. Do tej formy miecza powrócą miecznicy w IX i X wieku. Sztuka kucia żelaznych głowni dość szybko zadomowiła się i rozpowszechniła w całej Japonii. Przez długie stulecia miecznicy sięgali po wzory mieczy chińskich i koreańskich.
Szczególnie rozpowszechnione były dwie odmiany prostego miecza - dwusieczny tsurugi, lub ken,
oraz jednosieczny cho-kuto - prosty nóż.
Ten ostatni uważany jest za protoplastę sławnych mieczy samurajskich.
Epoka Nara (650-793) charakteryzuje się pewnym ożywieniem w rozwoju miecznictwa. Powodem jest duże zapotrzebowanie na miecze dla wojska. U schyłku tej epoki działał pierwszy ze znanych z nazwiska, uważany za ojca mieczy japońskich, miecznik imieniem Amokumi. Prace jego kontynuował w następnym stuleciu miecznik Jasutsuno. Następna epoka Heian (794-1191) była dla produkcji mieczy w Japonii przełomowa. Rosnące zapotrzebowanie na miecze stworzyło silny element konkurencyjności dla warsztatów kowalskich, oraz dla jakości ich wyrobów. Miecznicy korzystają więc z osiągnięć Amakuniego i Jasutsuny w zakresie technologii wytwarzania głowni, sięgają też do starych form miecza i rozwijają je.
W wieku IX pojawiają się lekko wygięte jednosieczne miecze (tachi) o tarczowych jelcach (tsubach), aby w wieku X zdecydowanie ugruntować swoją dominującą pozycję. Stają się one ulubioną bronią kształtującej się warstwy rycerskiej - samurajów. Ten gwałtowny rozwój miecznictwa spowodował, że w wieku X ostatecznie ugruntowała się technologia wytwarzania głowni (łączenie różnych gatunków stali) oraz ich forma, która przetrwała do naszych czasów. U schyłku epoki Heian powstają zalążki sławnych później "pięciu szkół" w prowincjach Bizen, Yamashiro, Yamato, Sagami i Mion. Kolejna epoka, Kamakura (1192-1336), to szczytowy okres rozwoju rzemiosła mieczniczego. Współzawodnictwo "pięciu szkół" o prymat doprowadza technikę wytwarzania głowni do szczytu doskonałości.
Klinga wykonana przez Mistrza Matsumone
Następcom takich mistrzów jak np. Masamune (szkoła Sagami) pozostawało jedynie dorównać poprzednikom. Ciągnące się w nieskończoność wojny domowe, tak jak poprzednio przyczyniły się do rozkwitu mieczy i ich jakości, tak w następnych stuleciach wpłynęły na wyraźne ich pogorszenie. Wyczerpywały się też rodzime pokłady rudy darniowej (dającej niezwykłej jakości stal - watetsu), co zmusiło Japończyków do importowania stali czy rudy żelaza o znacznie gorszej jakości. Regres ten przypada na epokę Muroma-chi (1337-1573).
W 1600 r. rozpoczyna się era Edo (1600-1868). Okres pokoju, izolacji od świata i szczytowego rozwoju feudalizmu japońskiego. Czas panowania shogunów z rodu Tokugawa to również czas rozkwitu kultury i sztuki.
Długotrwały pokój nie sprzyja rozwojowi broni. Nie należy się wiec dziwić, ze miecze z okresu Edo nie dorównywały broni z minionych epok. Ten czas wolny od wojen jest jednocześnie okresem rozkwitu sztuki władania mieczem. To w okresie Edo powstały słynne szkoły szermierki.
To wreszcie w tym właśnie okresie rozpowszechnił się najlepszy z mieczy samurajskich - miecz katana A miecz ten uważany jest za najdoskonalszą broń białą na świecie.
Rok 1868 rozpoczyna erę Meiji, oznacza koniec szogunatu i odrodzenie władzy cesarskiej, i wreszcie koniec izolacji Japonii. Młody cesarz Mutsuhito organizuje armię na modłę europejską. W 1877 roku edykt cesarski zakazuje noszenia mieczy i znosi stan samurajski. Jednak wielowiekowa tradycja i przywiązanie zwyciężają. Prawie wszystkie warsztaty uległy likwidacji. Jednak niewielka ilość mistrzów kontynuuje swą pracę wytwarzając miecze, oficjalnie dla potrzeb świątyń religii Shinto i nieoficjalnie dla ludzi kultywujących samurajskie tradycje. Wraz z rodzącą się militarną i ekspansjonistyczną polityką Japonii na progu naszego stulecia odradzają się tradycje samurajskie. Miecz katana pojawił się znów przy boku oficerów jako broń oficjalna.
W czasie II wojny światowej pojawił się w rękach oficerów i żołnierzy japońskich na wielu polach bitewnych. O przywiązaniu Japończyków do tradycji miecza może świadczyć fakt, że do noty japońskiej o przyjęciu kapitulacji po II wojnie światowej załączone było memorandum zawierające prośbę o pozostawieniu oficerom prawa noszenia mieczy.
Miecze japońskie w rękach Amerykanów.
Dziś miecz stracił swą funkcję użytkową, jednak nadal pozostał bronią. Obecnie kilkunastu mieczników kontynuuje dawne tradycje. Często są to bezpośredni potomkowie dawnych mistrzów. Broń wytworzona przez najlepszych osiąga wręcz zawrotne ceny
10
« dnia: Grudzień 16, 2017, 23:32:10 »
Kangei
Jestem wasalem jednego z Daymio wyspy Honsiu
Interesuje się historią i kulturą Japonii za czasów samurajów
Mam nadzieję, że znajdę tu swój krai
Strony: [1]
Pokaż wiadomości
